MM juz od poniedziałku w Meksyku/w pracy. Nie czuję za bardzo różnicy, ponieważ każdego dnia i ja muszę jechać do pracy. Jutro mam wolne ale za to w piątek skończymy kolo północy. Nie lubię prowadzić samochodu po zmroku, ale jak mus to mus. MM wraca w piątek, spotkamy się w sobotę. Po tygodniu pracy w domu wraca na tydzień do Meksyku.

Nie, nie byłam w Meksyku, nie ciągnie mnie w niebezpieczne strony. Miasto w którym pracuje, podobno jest spokojne/bezpieczne a region jest bardziej offisowy niż mieszkalny. Na choryzoncie pojawia się wyjazd do Chin ale i tam nie zamierzam się pojawiać. Chciałabym zwiedzić Chicago. Jeszcze tam nie byłam. Nie ciągnie mnie do rodaków, w moim mieście jest też już ich duże grono. Chciałabym zwiedzić Chicago i tyle. A polacy są wszędzie, doświadczyłam wszystkiego co najgorsze od nich, więc nie tyle że jestem ostrożna, unikam. Słysząc ojczysty język, odchodzę. Nie potrzebuję nowych znajomości, mam pracę i rodzinę, to mi w zupełności wystarczy.

Tulipany powolutku przekwitają. Na ich miejsce posadzę naparstnice. Nie tylko ja uwielbiam te kwiaty, bąki, pszczoły i osy również. Nie pamiętam w którym roku ale przylatywały też kolibry. Moze w tym roku również mnie odwiedzą.

Tylko jeden raz w tym roku i odkąd tu jestem słyszałam śpiew słowika. Kazdego poranka i o zmierzchu nasłuchuję, niestety ale już nie śpiewa.

Przypominał/przypomina mi dom mojego tatusia na działce. Dwa kroki do pięknego lasu, gdzie zbierałam grzyby. Opieńki każdego roku obrodziły. Najsmaczniejsze były solone a później smażone. Samotnie wypuszczałam się w głąb lasu, słuchałam, szumu wiatru i drzew, przeważnie traciłam orintację. Kiedyś doszłam na cmentarz, na którym odnalazłam grób mojego brata stryjecznego. Jaka byłam w tamtym czasie zła na całą rodzinę, że te 10 minut nie poczekali na mnie i odjechali na cmentarz. Władek był najwspanialszym człowiekiem jakiego znałam. Był zapalonym inżynierem maszyn i urządzeń przemysłowych. Zawsze mieliśmy sobie wiele do powiedzenia, zawsze był temat do rozmów. Był o kilka lat starszy ale ani mnie, ani jemu to nie przeszkadzało. Zmarł wcześnie. Byłam wtedy w innym mieście o śmierci i pogrzebie dowiedziałam się w dniu pogrzebu. Nie zdążyłam. Tak widocznie mialo być. Zachowałam jego w swej pamięci. Zachowałam w pamięci też jego młodszego brata Olka. Również wspaniały człowiek wykładowca na Politechnice Warszawskiej. Pamiętam jego żarty i jego wesołe usposobienie, to był cały Olek. Zmarł przedwcześnie.

Trafiłam na powrotną ścieżkę w lesie. Nie zabłądziłam.

Teraz nasłuchuję, słowik odleciał. Została tęsknota za tym co minęło a już nigdy, przenigdy nie wróci.