Ciąży..
Monthly Archives: April 2022
I po…
świętach. Poniedziałek u nas jest dniem pracy. Mam wolne z uwagi na ciężki i długi dzień pracy w piątek.
Sernik z galaretką wyszedł mi wspaniały. W sobotę szykując świąteczne dania, upiekłam również ciasto z kremem, takie do szybkiego zjedzenia. Jeszcze tak lekkiego ciasta nie jadłam. Rodzina też była w szoku, ciasto o krem leciutkie/puszyste, rozpływało się w ustach.
Bardzo milusińsko spędziliśmy dzień świąteczny, szkoda że tak szybko minął.
Wielka Sobota🐣
Wczorajszej nocy do domu wróciłam przed północą. Nie byłam tak bardzo zmęczona jak myślałam. Wszystkie projekty zostały zapięte na ostatni guzik i z uśmiechem i śmiechem zamknęłyśmy drzwi za sobą, życząc wzajemnie spokojnych świąt.
Poranek przewitał mnie, dudniącym w rynnach deszczem. pog oda będzie niezmienna do poniedziałku włącznie. Chętnie bym święta spędziła na decku w blasku słońca i wielkiego księżyca. Niestety, ale nie. Jeszcze w szlafroczku popijam kawę i układam plan od czego zacząć gotowanie i pieczenie. Galaretka owocowa potrzebuje czasu na stężenie. Więc do roboty!!!
Zanim rozpoczęłam prace kuchenne, musiałam przebrać cebulki tulipanów.
Zalegała w jadalni kuchennej sterta wyrwanych cebulek tulipanów. Proces gnilny cebulek już nastąpił. Obfite i dość częste opady deszczy całkowicie nie sprzyjają cebulkom. Ziemia przemieszana jest z piaskiem i kamyczkami lecz to nie zapobiega gniciu. Narcyze są bardziej odporniejsze i mogę je zostawiać w ziemi na zimę. Zimę, która tutaj jest polską jesienią. Podczas przebierania, bardzo dużo cebulek musiałam wyrzucić, No cóż, wiosną ponownie kupię cebulki tulipanów. Nie jestem pewna czy te cebulki które zaniosłam do piwnicy, przetrwają do wiosny, jeśli nawet, czy będą na tyle silne i zdrowe aby zakwitnąć.
Galaretkę zrobiłam.
Sałatkę jarzynową z jajkiem i papryką i bez. Oczywiście, jak zawsze spóbowałam. Dodałam odrobinę soli i pieprzu ziołowego.
Próba sałatki była dużą porcją, że o kolacji już nie pomyślałam.
Następnie, zupa ogórkowa i malowanie jajek. Nek kupił mi farbki, nie muszę mazakiem szlaczki robić.
90% prac wykonanych.
Teraz tylko czekać na jutrzejszych gości.
Wszystkim spokojnych i pogodnych Świąt Wielkanocnych 🐥🌷
Wypieki
Dziś wypiekam.
Chlebek pszenny, ciasto w maszynie się kręci a później godzinne wyrastanie. Kajzerki już uformowane ale nie nacięte, wyrastają pod naciągniętą folią. Naciągnięta foli nie pozwala rosnąć im do góry i formować się w kulkę. Rosną na brzegi i podstawę bułeczki będą miały płaską. Podczas pieczenia jeszcze urosną.
Z rana padał deszczyk, prace na zewnąrez okazały się niemożliwe. „Zatrudniłam się” w kuchni. Bułeczki wstawione do piekarnika. Chlebek w maszynie rośnie. Nie wiem czy będę miał cierpliwość czekać po raz drugi na wyrastanie chlebka w foremce. Jednak odstawiłam chlebek do powtórnego wyrastania. Tylko 30 minut, a przecież przy wyrastaniu nic się nie robi. Stoi i rośnie.
Mięciutkie i smaczniutkie, najważniejsze, pachnące!!!!
Chlebek pięknie wyrósł aby uzyskać chrupiącą skórkę eksperymentalnie, posmarowałam: mąka+sól+woda. Po raz pierwszy to zrobiłam.
Oczekiwałam piorunujących efektów, nie powiem, nie zwaliło mnie z nóg. Po upieczeniu posmarowałam masełkiem, jak zawsze. Co kto lubi.
Czwartek na tym zakończyłam, choć cały dzień miałam wrażenie, że to sobota.
Za kilkanaście (11) godzin MM powinien wyleciec z Meksyku lecz wyniku testu na cowid jeszcze nie ma. Zgodnie z procedurami test należy wykonać nie wcześniej niż 24 godziny przed odlotem. Zastosował się do przepisów, czeka i się trochę martwi. Oby nie zatrzymal się tam na dłużej. Meksyk od jutra już świętuje Wielkanoc. A z tym związane są utrudnienia w załatwianiu wszelkich spraw, urzędy zamknięte i cały handel stoi, itd.
MM 5 h przed odlotem dostał wynik na covid. Negatywny.
Słowik
MM juz od poniedziałku w Meksyku/w pracy. Nie czuję za bardzo różnicy, ponieważ każdego dnia i ja muszę jechać do pracy. Jutro mam wolne ale za to w piątek skończymy kolo północy. Nie lubię prowadzić samochodu po zmroku, ale jak mus to mus. MM wraca w piątek, spotkamy się w sobotę. Po tygodniu pracy w domu wraca na tydzień do Meksyku.
Nie, nie byłam w Meksyku, nie ciągnie mnie w niebezpieczne strony. Miasto w którym pracuje, podobno jest spokojne/bezpieczne a region jest bardziej offisowy niż mieszkalny. Na choryzoncie pojawia się wyjazd do Chin ale i tam nie zamierzam się pojawiać. Chciałabym zwiedzić Chicago. Jeszcze tam nie byłam. Nie ciągnie mnie do rodaków, w moim mieście jest też już ich duże grono. Chciałabym zwiedzić Chicago i tyle. A polacy są wszędzie, doświadczyłam wszystkiego co najgorsze od nich, więc nie tyle że jestem ostrożna, unikam. Słysząc ojczysty język, odchodzę. Nie potrzebuję nowych znajomości, mam pracę i rodzinę, to mi w zupełności wystarczy.
Tulipany powolutku przekwitają. Na ich miejsce posadzę naparstnice. Nie tylko ja uwielbiam te kwiaty, bąki, pszczoły i osy również. Nie pamiętam w którym roku ale przylatywały też kolibry. Moze w tym roku również mnie odwiedzą.
Tylko jeden raz w tym roku i odkąd tu jestem słyszałam śpiew słowika. Kazdego poranka i o zmierzchu nasłuchuję, niestety ale już nie śpiewa.
Przypominał/przypomina mi dom mojego tatusia na działce. Dwa kroki do pięknego lasu, gdzie zbierałam grzyby. Opieńki każdego roku obrodziły. Najsmaczniejsze były solone a później smażone. Samotnie wypuszczałam się w głąb lasu, słuchałam, szumu wiatru i drzew, przeważnie traciłam orintację. Kiedyś doszłam na cmentarz, na którym odnalazłam grób mojego brata stryjecznego. Jaka byłam w tamtym czasie zła na całą rodzinę, że te 10 minut nie poczekali na mnie i odjechali na cmentarz. Władek był najwspanialszym człowiekiem jakiego znałam. Był zapalonym inżynierem maszyn i urządzeń przemysłowych. Zawsze mieliśmy sobie wiele do powiedzenia, zawsze był temat do rozmów. Był o kilka lat starszy ale ani mnie, ani jemu to nie przeszkadzało. Zmarł wcześnie. Byłam wtedy w innym mieście o śmierci i pogrzebie dowiedziałam się w dniu pogrzebu. Nie zdążyłam. Tak widocznie mialo być. Zachowałam jego w swej pamięci. Zachowałam w pamięci też jego młodszego brata Olka. Również wspaniały człowiek wykładowca na Politechnice Warszawskiej. Pamiętam jego żarty i jego wesołe usposobienie, to był cały Olek. Zmarł przedwcześnie.
Trafiłam na powrotną ścieżkę w lesie. Nie zabłądziłam.
Teraz nasłuchuję, słowik odleciał. Została tęsknota za tym co minęło a już nigdy, przenigdy nie wróci.
MIŁEGO CZWARTKU😁🌷
Pięknej niedzieli
Barszcz
Obudził mnie zapach smażonego bekonu. Nie wyskoczyłam z łóżka, jeszcze przysypiałam. Wolno przecież, dzień wolny od pracy zawodowej. Ze względu na temperaturę panującą na zewnątrz 4C, mam wolne od pracy yardowej. Sprawdziłam na Ring co z MM się dzieje, odkryłam że już wrócił z bagelsami. Bagelsy lubię w weekend, najbardziej w niedzielę. Przy sobocie też mogą być. Jedyne bagelsy jakie mi odpowiadają są z Panera.
Bagelsy przywędrowały do Ameryki /NY z Polski z żydowskimi emigranrami. Niektórzy mylą obwarzanki i cebulaki z bagelsami. Chyba dwa lata temu pojawił się obszerny artykuł w NYTimes o historii polskich bagelsów. Byłam bardzo miłe zaskoczona.
Próbowałam upiec bagelsy ale nie mogę pochwalić się sukcesem. Były zjadliwe ale nie na tyle żeby zamieszczać posta na blogu (a może zamieściłam o porażce kulinarnej). Czasu i pracy do ich wykonania poświęciłam dość dużo, wiem, że nigdy więcej nie będę próbować.
Śniadanie zagryzłam ciasteczkami serowymi (biały ser) w formie listeczków i ponownie powędrowałam do łóżka w celu schowania się w cieplutkiej pościeli.
Usnęłam, jestem pewna, że coś mówiłam przez sen, dobrze że w domu byłam sama. MM pojechał odebrać swoje lekarstwa na receptę z CVS (apteka).
Gotuję kiedy chcę i kiedy mam ochotę na gotowanie. Wypiekam podobnie, mam ochotę to piekę. Po przebudzeniu zachciało mi się zupy. Mimo, że nie miałm namoczonej fasoli. Zdecydowałam ugotować ją wcześniej przed wrzuceniem pozostałych warzyw. Gdy fasolka bulgotała, obrałam ziemniaki. Zapach barszczu ukraińskiego unosił się w kuchni.
Do ciasteczek z serem, które wczoraj piekłam, użyłam sera ukraińskiego. Nie zrobiłam tego celowo, po prostu, przypadek. Oczywiście, solidaryzuję się lecz o histori nie zapominam.
Warzywa zawsze mam przygotowane zamrożone, oprócz ziemniaków. Moje gotowanie to jest przeważnie spontan. 😁 Święta zawsze wcześniej opracowane.
Barszcz ukraiński smaczniutki. MMa nakarmiłam. Gdy zupa gotowała się, MM kosił trawnik, a dziś zimy wiatr wieje. Nie zdecydowałam się na wyjście na zewnątrz. Żaden spacer i żaden wyjazd do sklepu.
U mamusi telefon wciąż wyłączony😪
Obym się myliła
Zasypiałam przy akompaniamencie grzmotów i błyskawic. Budziłam się prz uplewie. Deszcz przeraźliwie huczał i mruczał. Woda dosłownie lała się z nieba. Moje wczorajsze plany omal nie byłyby zrealizowane.
Poranna ulewa nie była zapowiadana przez synoptyków. Czasami zastanawiam się, że to jest najlepszy zawód jaki może być. Najbardziej nieodpowiedzialny, nikt do sądu nie pozwie, nikt nie ukarze, nie zwolni za popełnione pomyłki. Tłumaczeniem może być: aura pogodowa jest nieprzewidywalna.
Planowane prace na dziś w 60% wykonałam. Te 60% to była najgorsza robota. 40 to tylko kosmetyka, którą wykonam w sobotę. Nic nie planuję na jutrzejsze popołudnie. Nie wiem o której wrócę jutro do domu.
Tulipany powolutku przekwitają ale jest jeszcze dużo które dopiero będą kwitły.
Prace polowe zakończyłam dość wcześnie. Nie chce się przemęczać, boję się również kleszczy i pająków. Już coś mnie porządnie w 3 miejscach dziabnęło. Podejrzewam, że mrówka lub pająk.
Weszłam do wewnątrz. Gdy MM usłyszał, że jestem w kuchni to i on już leci. No i przyleciał. Tłok się zrobił, ja kubek wyjmuje to i on chce. Robię kawę to i on chce. Zacisnęłam zęby. Usiadłam w fotelu a on na poręczy kanapy, żeby być jak najbliżej.
No i zaczyna mi marudzić. Że musi jechać do starszej pomóc w tym, tamtym siamytm t owamtym. Że lepiej gdyby została, w tym Utah itd. Więc, nie lubię wypominać ale tym razem musiałam. Jeszcze rok temu narzekał, że jego dziewczyny się rozjechały po Ameryce i on czuje się samotny, że chciałby aby były bliżej itd. Gdy pomagaliśmy w przeprowadzce studziłam jego radość. Będziesz miał blisko starszą to i będziesz pomagać i psa pilnować. Zarzekał się, że napewno nie.
No i teraz ma swoją starszą i znów narzeka. Była daleko też narzekał. Pogoniłam go do pracy przy kompie, a jechać do starszej còrki i tak musi.
Biedny nie odezwał się, poszedł do swego biura.
Niestety starsza skończyła już 40tke i nic nie wskazuje na to, że rodzinę założy. Krąg jej znajomych to osoby o innej orientacji. Więc, nie ma szans, to pierwsze. Drugie, za duże wymagania w stosunku do przeszłego narzeczonego a taki chyba jeszcze się nie urodził. Tatuś musi pomagać i ja również, bo ona dopiero uczy się sprzątać. Z gotowaniem jest jeszcze w ciemnym lesie.
Ale ma chęci do nauki, więc widzę światełko w tunelu. Nie będzie źle.
MM jutro pojedzie i pomoże. Zakłada pomoc na 3 godziny a ja bym obstawiała trochę dłużej. Zmywarka nie działa, tv nie podłczone i kable zwisały do podłogi, półkę zawiesić, lunch zaliczyć. Wróci mój biedny zmęczony i wkurzony. Lepiej abym się myliła.
Butelkowa pogoda…
Drugi dzień leje deszcz. Żeby nóg nie zmoczyć przewidujący ludzie nakładali kalosze. Nie potrzebowałam kaloszy bo z samochodu do bydynku i z budynku do samochodu, to i nie potrzebowałam parasola. Chociaż parasol w samochodzie zawsze jest. Tylko ….. niespodziewanie dla mnie, postanowiłam zajechać do sklepu po pieczywo. MM w drodze powrotnej z GYM dzisiejszego poranka, nie zajeżdżał do sklepu bo była ulewa, ja ostatnio nie piekę chlebka, bułeczek, bagietek, mam piekarskiego lenia. Ale mówiąc szczerze, nie opłaca się, kiedy można w Walmart kupić świeżutką pulchniutką bagietkę za $1 plus tax to i tak $1.7. Mąka podrożała, nie będę wyliczać co jeszcze podrożało….bo wszystko ma wyższą cenę.
Nie mam też czasu na wypieki, zajmuję się sadzeniem, pieleniem, grabieniem, kopaniem i … tulipanów podziwianiem.
No tak, lało i to bardzo. Zaparkowałam i zaczęłam kombinować, co by tu zrobić aby stóp nie pomoczyć. Przefrunąć, to mi się nie uda. Przebiec też nie, nie było pod sklepem wolnego miejsca parkingowego. Samochód postawiłam dalej. Chcę czy nie, trzeba tę odległość jakoś pokonać. Porozglądałam się po wnętrzu samochodu. Zawsze biorę ze sklepu dodatkowe reklamówki. Pakowacz pakuje do reklamówek a później w wózku układa, a ja hyc i biorę sobie więcej.
Patrzę, leżą czyściutkie i jeszcze złożone piękniutko. Włożyłam nogi do reklamówek. Doszłam do sklepu, zdjęłam wrzuciłam do kosza. Po zrobieniu zakupów. Zapakowałam nogi do nowych reklamówek i tak bezpiecznie doszłam do samochodu. Stopki miałam suchiutkie. 😁
Nikogo tutaj nie interesuje, jakie masz ubranie, jak wyglądasz. Robotnicy do pracy jadą w strojach roboczych, pielęgniarki, lekarze, recepcjonistki, pracownicy sklepów już w założonych fartuchach, biurowi juz z przypiętymi indentyfikatorami itd. Za dużo ludzi aby głowę sobie zawracać.
Nikt i na mnie uwagi nie zwracał, gdybym szła na bosaka to jestem pewna, że zwrócono by uwagę, abym uważała na ewentualne szkło i kapsle. Inny świat i inni ludzie.
Gdy dojechałam do domu, już padał kapuśniaczek.
Rozpogadza się. Od jutra ma myć słonecznie.
Planuję prace polowe.
W moim ogródeczku….🌷
No właśnie. Jeszcze nie wiem jaki będzie ten poniedziałek.
Dopiero wypiłam poranną kawę. Jeszcze w szlafroku wyszłam na deck i oparta o balustradę podziwiałam moje bogactwo kwiatowe. A z każdym dniem tego bogactwa mi przybywa. Buzia się śmieje do widoków a z ust wydobywa się głośne szczęśliwe westchnienie. Jeszcze 2 lata temu pokazywałam (przez skype) mamusi, moje kwiaty. Cieszyła się patrząc, uśmiechała i podziwiała. Dziś tylko powiedziałam ciuchutko ….Mamusia, zobacz jak pięknie… Bo mam pięknie i to wszystko z pracy moich rąk.
Dziś mam wolne od pracy zawodowej. Na tę chwilę zostawiłam back yard. Wyszłam na front, bo o ta część yardu potrzebuje „dotknięcia”. Wspominałam kiedyś, nie mam planów, jako planu prac na papierze. Gdzie i kiedy, co posadzę, posieję. Co upiększyć lub dokończyć względnie, rozpocząć nowe prace. W trakcie prac mi tak jakoś wychodzi.
W niedzielę byłam u starszej córki MM. Poprosiła aby coś zrobić z jej mini ogródkiem. Nie wiele mi się udało ale z tego co było to wyczarowałam nawet przyjemny ogródeczek. Najważniejsze, że się jej podoba.
Psiak już znalazł sobie miejsce. U mnie też zrobił sobie legowisko pod azalią. Teraz, jak u nas przebywa to ma wydzielone miejsce do kopania, rycia i spania w ciągu dnia w innej częci ogrodu. Potrafi ryć bardzo głębokie jamy.
Jutro będzie padać, z moich zaplanowanych prac polowych nic nie wyjdzie. Po pracy będę odpoczywać, należy mi się.
Poniedziałek już się kończy. To był bardzo pracowity dzień, dał mi wiele radości.
Poniedziałek ….jaki będzie?
Wiary na dziś… nadziei na jutro… miłości na zawsze… (muzyką i słowem)
What kind of people are they …
Dzwonić do mamusi nie przestaję, mimo że wiem. że telefon jest wyłączony. Przykro mi, że mamusia czeka na mój tel. Zawsze przed telefonicznym rozstaniem, uprzedzałam …..jeśli nie będę dzwonić to nie znaczy, że Ciebie zostawiłam, mamusia pamiętaj, ja ciebie nigdy nie zostawię… mówiłam połykając łzy. Ten dzień nastąpił, aż trudno uwierzyć, że młodsza córka może tak życie uprzykrzyć swojej matce.
Za długo żyje.
Już porobiła plany remontu w mieszkaniu mamusi.
A stara tzn. Moja mamusia, nie chce z tego świata się zwinąć.
Jeszcze na początku marca zamawiałam dla mamusi online, maść na kolana. Państwo Sz. Nie byli zainteresowani ani kolanami ani maścią. Po podmarowaniu kolan mamusia czuła wielką ulgę.
Po 6 marca zostałam odłączona. Jedyna osoba z którą namusia mogła porozmawiać została zablokowana. Mamusia żyje, ale w takich warunkach jakie fudnduje jej własna najmłodsza córka, włącznie z praniem mózgu, demencja się znacznie pogłębi a to nie znaczy, że umrze na pstryknięcie palcami jak Panstwo Sz. sobie życzą.
Mamusia umrze, a z nią emerytura mamusi, którą zabierają od marca 2020 roku. Emetytura jest w wysokości 2800zł. Przez okres około 12 lat opłacałam mamusi gaz, którym ogrzewała swoje mieszkanie. Korytarz, kuchnia, łazienka i trzy pokoje. Po wielkiej telefonicznej sprzeczce wstrzymałam opłaty gazu. To była moja pomoc finansowa. To była pomoc dla mamusi ale nie dla Państwa Sz.
I tutaj jest pies pogrzebany. Moja pomoc się skończyła i Państwo Sz. z mamusi emerytury, od m-ca marca zmuszeni są opłacać rachunki za gaz. Zbuntowali się i wyłączyli mamusi telefon, za który mamusia co miesiąc, a z którego oni również niejednokrotnie korzystali. To jest kara za brak subordynacji z mojej strony.
Mówią… karma wraca. Kiedy i do kogo?
Moi rodzice nie zasłużyli na takie traktowanie.
Niczym nie zasłużyli.
Młodsza była rozpieszczona, ale my wszyscy ją ulgowo traktowaliśmy. Była nie tylko piękniutka ale i zdolniacha.
Starszej wszystko zawsze darowano. Wiedziała o tym i wykorzystywała. Nawet doszczętne rozwalenie tatusia samochodu jej się upieklo.
Ja byłam pomiędzy. Miałam swoje życie od najmłodszych lat. Żyłam jak to się mówi, po swojemu. Serce i logika mną kierowały i innego pomocnika do tego nie potrzebowałam.
Widziałam jak obie moje siostry wykorzystywały rodziców. Ale co mogłam na to poradzić. Moi rodzice kochali nas i oddali by wszystko aby córki były szczęśliwe. Tylko ja żadnej pomocy nie potrzebowałam. I nie potrzebuję. Nie stoję za plecami mamusi i nie żądam przepisania części milionowego domu na mnie. Bo za moją namową mamusia napisała testament na rzecz młodszej siostry. Byłam w Polsce w 2019 roku mogłam mamusie poprosić o zmianę testamentu. Tylko po co? Jestem szczęśliwa bez majątków, majątki nikogo nie uszczęśliwią jeśli w sercu ma się jad żmij.
Więc, Państwo Sz. otrzymają po śmierci mamusi te trzy pokoje z kuchnią, łazienką i korytarzem. Stracą emeryturę mamusi, a muszę zaznaczyć, że sami są już emerytami.
Na zdrowy rozum. Powinni taką opieką otoczyć starą matkę aby jak najdłużej żyła bo …. siostry emerytura nie jest w wysokości 2800zł.
Wiem, że mamusia czeka na mój tel. Ja dzwonię. Nie rezygnuję. Mam nadzieję.
Dziś….telefon był wyłączony.
Może jutro mi się uda.
Po coś…
Podobno wszystko zdarza się po coś… abyśmy zauważyli, nadali czemuś znaczenia, się nauczyli, odnaleźli drogę do czegoś, stali się czulsi i wrażliwsi i spokornieli.
To, po coś…. ma na wzmocnić, zahartować, pomóc w zrozumieniu, napawać nas smutkiem lub radością, zadać ból, dać nadzieję…….
Jeśli to, po coś, trzyma nas w stanie ciągłego niepokoju, strachu i innych uczuć, nie jest nas w stanie niczego nauczyć, dać wskazówki, wytyczyć drogi….
Po coś, traci znaczenie i narasta obojętność, złość z czasem nienawiść. Te uczucia nie doprowadzą do niczego budującego, wprost przeciwnie do zniszczenia.
Gdy czekamy za długo na ….po coś, następuje beznadzieja której droga prowadzi do nikąd.
Nie zawsze PO COŚ, jest po coś.
Oczywiście nie każde zdarzenie w życiu jest następstwem podjętych decyzji i nie zawsze prowadzi do pełnej szczęśliwości. Jest taki czas, że nie ma wyjścia lub go nie widzimy. Czasami można dostać wytrzeszczu oczu i go nie dojrzymy.
PO COŚ,
jest tylko magazynem naszych wszelkich zdarzeń i doświadczeń.
ogryzekzycia 